| Το μεσαιωνικό κάστρο της Ακοβας στο Βυζίκι Αρκαδίας και ο θρύλος της Μονοβύζας |
 Το κάστρο της Άκοβας βρίσκεται στο ύψωμα Κουφοξυλιά σε υψόμετρο 770 μέτρων. Το μεσαιωνικό αυτό κάστρο, επίσης γνωστό ως Ματεγκριφόν, είναι χτισμένο σε έναν απόμακρο λόφο, η μορφολογία του οποίου καθιστά αδύνατη την πρόσβαση από τρεις πλευρές.
Μολονότι η ορατότητα προς τα δυτικά περιορίζεται από ψηλότερους λόφους, το κάστρο μπορούσε να ελέγχει τις κοιλάδες που απλώνονται στα βόρεια, νότια και ανατολικά και τα περάσματα μεταξύ Ηλείας - Αχαΐας και Αρκαδίας. Έλεγχε ουσιαστικά την επικοινωνία της έδρας του πριγκηπάτου προς την ενδοχώρα.
Η Άκοβα, αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες βαρονίες της περιοχής των Σκορτών, κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, η οποία ήταν εκεί που βρίσκεται σήμερα το χωριό Βυζίκι.
Εάν θέλετε να επισκεφθείτε το κάστρο της Ακοβας, δεν έχετε παρα να μεταβείτε στο γραφικό χωριό Βυζίκι, με τον εντυπωσιακό ιερό ναό του Αγ. Νικολαόυ, τα πέτρινα σπίτια και το πολύ ενδιαφέρον λαογραφικό του μουσείο, μεταξύ των υπολοίπων αξιοθέατων του οικισμού.
Απέχει μόλις 2,5 ώρες από την Αθήνα και αποτελεί μια πολύ όμορφη τουριστική διαδρομή, αφού στο δρόμο μας συναντάμε τη Βυτίνα, τη Δημητσάνα, την Ανδρίτσαινα και λοιπούς γραφικούς οικισμούς, ενώ εάν ταξιδέψετε χειμώνα, θα μπορέσετε να κάνετε και σκι, στο χιονοδρομικό κέντρο Μαινάλου.
Η ονομασία Άκοβα ενδέχεται να προέρχονται από τη λέξη aqua, η οποία στα λατινικά σημαίνει νερό και πράγματι η περιοχή εξακολουθεί μέχρι σήμερα να έχει πολλά νερά, κυρίως από τον ποταμό Λάδωνα.
Η Άκοβα αποτέλεσε μία από τις 12 βαρονίες στις οποίες διαιρέθηκε το πριγκιπάτο της Αχαΐας ύστερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204, όταν έγινε αναδιανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Δόθηκε τότε, στο βαρώνο Gauthier de Rosières, ο οποίος έχτισε εκεί κάστρο. Οι Φράγκοι το ονόμασαν Mategriffon ή Mathegriffon, που σημαίνει «Ελληνοφόνιον», ενδεικτικό της σκληρής επιβολής των Φράγκων στην περιοχή.
Το κάστρο χτίστηκε το 1250 σε στρατηγική θέση, που του επέτρεπε να επιβλέπει όλη την πεδιάδα.
Τον Rosières, φαίνεται ότι διαδέχτηκε ο συνονόματος γιος του, ο οποίος, πεθαίνοντας άκληρος το 1273 ή το 1274, κληροδότησε τη βαρονία στην ανιψιά του Μαργαρίτα de Neuilly, κόρη της αδελφής του και του βαρόνου του Πασαβά.
Ωστόσο, επειδή η Μαργαρίτα καθυστέρησε να διεκδικήσει την κληρονομιά της καθώς είχε σταλεί ως όμηρος στην Κωνσταντινούπολη για την απελευθέρωση του πρίγκιπα Γουλιέλμου Βιλλεαρδουίνου, δεν κατόρθωσε να την πάρει τελικά, εξαιτίας του πρίγκιπα που της την υπεξαίρεσε.
Με σκοπό να την επαναδιεκδικήσει παντρεύτηκε τον Ιωάννη de Saint-Omer, μικρότερο αδελφό του Νικολάου Β΄ de Saint-Omer και κύριο της μισής Θήβας.
Μετά από σχετικό διακανονισμό που περιγράφεται λεπτομερώς στα χρονικά της εποχής και ο οποίος έλαβε χώρα πιθανώς το 1276 κατάφερε να της δοθεί το ένα τρίτο της βαρονίας, δηλαδή οκτώ φέουδα. Ο Γουλιέλμος Βιλλεαρδουίνος παραχώρησε τα άλλα δύο τρίτα της βαρονίας και μαζί το κάστρο της Άκοβας ως προίκα στη δευτερότοκη κόρη του που λεγόταν επίσης Μαργαρίτα.
Το 1320, λίγο μετά το θάνατο της Μαργαρίτας Βιλλεαρδουίνης, οι βυζαντινοί εξαγόρασαν το κάστρο, το οποίο διατήρησαν έως τις 28 Φεβρουαρίου 1395, οπότε και το κατέλαβε Εβρενός μπέης, με στρατό Τούρκων και Ναβαρραίων.
Το κάστρο της Άκοβας («Acoua») αναφέρεται μαζί με τον Άκοβο («Acouo») σε ενετικό κατάλογο του 1450 που περιλαμβάνει τα σημαντικότερα μέρη της Πελοποννήσου. Σύμφωνα με τις βυζαντινές πηγές, η τελική πτώση και καταστροφή του κάστρου σημειώνεται από τον Μωάμεθ Β΄ το έτος 1458.
Το επόμενο έτος ο Δημήτριος Παλαιολόγος επιχείρησε να ανακαταλάβει την Άκοβα, αλλά λίγο αργότερα, στον ενετικό κατάλογο οχυρών του 1467 το κάστρο της Άκοβας περιλαμβάνεται σε εκείνα που κατέχονται πλέον από τους Τούρκους.
Σε τουρκικά κατάστιχα του 16ου αιώνα αναφέρεται η ονομασία Akova σε σχέση με μουσουλμανικές και μη οικογένειες και με τα έσοδα των φόρων που αυτές αποδίδουν.
Από το 1611 γνωρίζουμε ότι η περιοχή της ήταν πατριαρχική εξαρχία.
Κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, η περιοχή της είναι από τις λιγότερο επισκέψιμες και γνωστές στην Πελοπόννησο.
Τον 18ο αιώνα μαρτυρείται ως επίτιμη έδρα επισκόπου ο οποίος όμως διαμένει στα Λαγκάδια.
Επί τουρκοκρατίας και στα χρόνια της Επανάστασης του ’21 η Άκοβα ανήκε στο τέταρτο τμήμα του βιλαετιού της Καρύταινας, που περιελάμβανε κυρίως την περιοχή ανατολικά του ποταμού Λάδωνα και το οποίο ονομαζόταν «Άκοβα και Πέρα Μεριά».
Φαίνεται ότι το κάστρο, έως την περίοδο της Β΄ ενετοκρατίας είχε πλέον εγκαταλειφθεί, διότι τότε μαρτυρείται από τον Μελέτιο, μητροπολίτη Αθηνών (1661-1714) και έξαρχο του Πατριαρχείου στην Πελοπόννησο κατά τα έτη 1701-1703 ως «έρημον».
  O θρύλος της Μονοβύζας : Σύμφωνα με το θρύλο και όπως αναφέρει ο Τάκης Χ. Κανδηλώρος, το κάστρο φυλασσόταν από μυθική Αμαζόνα η οποία εξέρχετο από μυστική καταπακτή φραγμένη από μεγάλη πλάκα η οποία σώζεται μέχρι σήμερον, φαίνονται δε αποτυπωμένα δήθεν το πέλμα του αλόγου της, το δικό της πέλμα και ο μόνος και μακρός μαστό της, τον οποίο έριχνε υπεράνω του ώμου. Η Αμαζών αυτή αναφέρεται από την λαϊκή παράδοση ως μόνη προμαχούσα επί του φρουρίου, ως άριστη ιππεύτρια οδηγούσε τους πολεμιστές της εναντίον του εχθρού.
Παρακολουθήστε το video :
Σου αρέσει το organiclife.gr ; Θα το εκτιμούσαμε εάν μας το έδειχνες με ένα LIKE …
|
