| Λαύριο - Αρκιοί με φουσκωτό. Ταξιδιωτικό στα μελτέμια του Αυγούστου |
 Λαύριο – Αρκιοί με φουσκωτό.
Ταξιδιωτικό στα μελτέμια του Αυγούστου.
135 ναυτικά μίλια από το Λαύριο, συναντάμε τους μαγευτικούς Αρκιούς. Πάμε λοιπόν, να τους εξερευνήσουμε, σε ένα ταξιδιωτικό αφιέρωμα του Organic Life, πλέοντας στα μελτέμια του Αυγούστου...
Καλοκαίρι 2019... Τα μεγάλα ταξίδια με το φουσκωτό, πάντοτε μου ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία. Πόσο μάλιστα, να φύγεις από το Λαύριο και να ταξιδέψεις στους μακρινούς Αρκιούς, που απέχουν ελάχιστα ναυτικά μίλια, από τη γειτονική Τουρκία.
Όταν δε, αυτά γίνονται συνήθως, με παρέα τα μελτέμια του Αυγούστου, μιας και μόνον τότε, υπάρχει η δυνατότητα για πολυήμερη αποχή από την εργασία, τότε παρά την κούραση και την ταλαιπωρία, όταν πιάνεις ασφαλές λιμάνι, λες ωραία περάσαμε και φέτος. Του χρόνου… Ιόνιο !!! Τι σημαίνει όμως πραγματικά, μακρινό ταξίδι με φουσκωτό στα μελτέμια του Αυγούστου ;  Οι δυσκολίες που θα συναντήσεις και η αλμύρα που θα κάψει το πρόσωπο σου, εάν φορτώσει η θάλασσα και εσύ αποφασίσεις να προσπαθήσεις να τη δαμάσεις… Το κλάμα που θα ρίξεις, εάν κάνεις λάθος και βάλεις στο πρόσωπο αντιηλιακό με φουρτουνιασμένη θάλασσα και αυτό αρχίσει να τρέχει μέσα στα μάτια σου, από το νερό που θα μαστιγώνει το κορμί σου… Η υπόσχεση, που έχω αρκετές φορές πει σε δύσκολες συνθήκες και φυσικά ποτέ δεν κράτησα : « Εντάξει. Τελευταία φορά που βγαίνω με τέτοιον καιρό. Εαν τη σκαπολάρω, την επόμενη, κομμένες οι Μ……..ες », ενώ παράλληλα, την ίδια στιγμή παρακαλάς την Αγία Εξωλέμβια, μην κάνει κανα αστείο και σε αφήσει καραβοφάναρο… Οι ατελείωτες ώρες που θα χρειαστούν να διανύσεις καϊκάτα σχεδόν, μια μικρή απόσταση και όταν πλέον προσεγγίσεις την απάνεμη μεριά του νησιού και η θάλασσα γαληνέψει, τότε θα πεις… « Ε τώρα θα δεις... » και πριν προλάβεις να πεις και το είς, η μανέτα θα έχει ανέβει τέρμα και το φουσκωτό θα ίπταται σχεδόν στο νερό. Ετσι, για να ξεκαπνίσει η μηχανή και το μυαλό… Αυτά και άλλα πολλά, σημαίνουν ταξίδι με μικρό σχετικά ( 6,80 μέτρα ) open φουσκωτό, στα μελτέμια του Αιγαίου… Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε με το φουσκωτό τους Αρκιούς… Ταξιδιωτικό Λαύριο Αρκιούς με φουσκωτό…  Ο απόπλους θα έπρεπε να είχε δοθεί εδώ και 2-3 ημέρες, τα 7 και 8 bf όμως που επικρατούσαν στις αρχές Αυγούστου, δε μας άφηναν και πολλές διαφορετικές επιλογές, από το να περιμένουμε να αρχίσουμε το ταξίδι μας, με λίγο ευνοϊκότερες συνθήκες. Όχι ξύλο από την αρχή βρε αδελφέ… Ασε να έχουμε κάνει πρώτα την προθέρμανση μας !!!
Όταν λοιπόν είδαμε τον καιρό να πέφτει στα 6 και αργότερα το απόγευμα στα 5 bf, δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα. Πως τα καταφέραμε όμως, ακόμη δεν έχω καταλάβει, καταφέραμε να πέσουμε στο νερό αργά το απόγευμα…
Ο καιρός, κράταγε ακόμα αρκετά, με αποτέλεσμα η ταχύτητα πλεύσης να είναι σχετικά χαμηλή και να προσεγγίζουμε την Τζιά με το σούρουπο… Τότε ήταν που έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση. Πάμε για διανυκτέρευση στην Κέα ή να συνεχίσουμε για Κολώνα Κύθνου, που απέχει μόλις 14νμ από τον νότιο κάβο του νησιού μέσα στη νύχτα ; Ο καιρός κοντά στην ακτογραμμή της Τζιάς και λόγω της περασμένης ώρας και επειδή έπλεα στην υπήνεμη μεριά, είχε πέσει ελαφρώς, οπότε η απόφαση πάρθηκε. Πλώρη για Κύθνο, με την ελπίδα πως θα έχει πέσει και στα ανοιχτά, μιας και το βράδυ τα μελτέμια σιωπούν…  To φουσκωτό στο γραφικό λιμάνι των Αρκιών...
Φθάνοντας στο φανάρι της Τζιάς, ήδη είχε πέσει το σκοτάδι και τότε ήταν που άρχισαν και τα όργανα… Με το που περνάς την Τζιά, συνήθως ο καιρός φορτώνει λίγο παραπάνω από αυτόν που επικρατεί λίγα μίλια πριν, όπως φυσικά, έγινε και τώρα. Θα μου πεις, δεν το γνώριζες ; Πάντοτε το στενό Κύθνου βγάζει λίγο παραπάνω καιρό... Το κακό είναι πως το γνώριζα και έχω και άλλες φορές γελαστεί, αλλά βλέπεις, η λαχτάρα των διακοπών, κάποιες φορές σε κάνει πιο παρορμητικό... Πλέον είχε πέσει βαθύ σκοτάδι και δε βλέπαμε τίποτα, μιας και το φεγγάρι ήταν άδειο. Το κύμα πολύ και σε εγρήγορση όλων των αισθήσεων, προσπαθούσα να τιμονεύσω το φουσκωτό μέσα στις λευκές φαντάζομαι κορυφές, αφού η θάλασσα και το κύμα δε φαινότανε καν, από την πλήρη συσκότιση... Με το που ένιωθα το σκάφος να αρχίζει την κατάβαση του κύματος, στα τυφλά πλέον έκοβα το γκάζι, και με το που άκουγα τη μηχανή να ζορίζει και καταλάβαινα την ταχύτητα να μειώνεται, σημάδι πως καβαλάμε το κύμα, έδινα δύναμη στη μηχανή... Κίνδυνος φυσικά για το πλήρωμα και το σκάφος δεν υπήρχε από τον ίδιο τον καιρό, αφού η ρότα μας ήταν σχεδόν πλαγιοδρομία, βούτυρο στο ψωμί του φουσκωτού. Εάν ο προορισμός ήταν στη μάσκα ή πρύμα, εκει δεν το κουβεντιάζουμε, δε θα το τολμούσαμε ποτέ να ταξιδέψουμε σε αυτές τις συνθήκες. Είπαμε ok, έχει το γούστο του να προκαλείς την τύχη σου, αλλά μην το παρακάνεις κιόλας…
Παρόλα αυτά όμως, να επισημάνω πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος όταν ταξιδεύεις βράδυ χωρίς φεγγάρι, είναι το να έρθεις σε επαφή με κάποιο αντικείμενο που επιπλέει και το οποίο φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα να εντοπίσεις. Εαν χτυπήσεις με έναν κορμό δέντρου και έχεις και κάποια ταχύτητα, είναι σίγουρο, πως πέραν από τη ζημιά που θα κάνεις στο ίδιο το σώμα του σκάφους, θα μείνεις και ακυβέρνητος, αφού εαν χτυπήσει το πόδι της μηχανής τον κορμό, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταστραφεί η προπέλα. Τη χειρότερη δε θέλω ούτε καν να τη σκέφτομαι... Ετσι λοιπόν, καλό είναι να το αποφεύγουμε...
Για αυτό και νιώθω πάντοτε ένα σφίξιμο στην καρδιά, όταν ταξιδεύω βράδυ ακόμα και με μπουνάτσα και ας έχει και φεγγάρι... Η αίσθηση του να πλέεις στο φωτεινό μονοπάτι του φεγγαριού, είναι πραγματικά μαγική, αλλά παρόλα αυτά, ο κίνδυνος του αστάθμητου παράγοντα, πάντοτε καραδοκεί και ας είναι σπάνιος...
Πλέοντας λοιπόν στα τυφλά για αρκετή ώρα και τιμονεύοντας το σκάφος με το ένστικτο και όχι με την όραση, ευτυχώς όσο πλησιάζαμε τις ακτές της Κύθνου, ο καιρός άρχισε να κόβει έως ότου έπεσε εντελώς, όταν πλησιάσαμε στην ακτογραμμή... Με το βλέμμα καρφωμένο στο gps,το οποίο το είχα χωρίσει στα δυο, ώστε να παρακολουθώ και τη διακύμανση του βάθους, ώστε να μην έχουμε τίποτε δυσάρεστες εκπλήξεις, όπως αυτές που βλέπεις ένα σκάφος επάνω στα βράχια και αναρωτιέσαι, μα καλά… Πως τα κατάφερε ο καπετάνιος, να το ανεβάσει εκεί επάνω, σιγά σιγά φθάναμε στον Μέριχα, στο οποίον και θα διανυκτερεύαμε. Το λιμάνι αυτή την εποχή ήταν γεμάτο και φουντάραμε αρόδου στην παραλία, μπροστά από τις καφετέριες. Το επόμενο πρωί, λύσαμε κάβους και κατευθυνθήκαμε στην Κολώνα, την πιο όμορφη παραλία του νησιού, στην οποία και μείναμε δυο ημέρες, περιμένοντας τον καιρό να κόψει το 6ρι και να δείξει 4-5 bf. Καλός είναι και ο πολιτισμός δε λέω, αλλά εμείς προτιμάμε στις αποδράσεις μας με το φουσκωτό, να διανυκτερεύουμε μακριά από τα πολύβουα λιμάνια. Η αίσθηση του πρωινού ξυπνήματος σε μια ερημική παραλία και η πρωινή βουτιά στα καταγάλανα νερά, πριν καν ακόμα να έχει ανοίξει καλά καλά το μάτι, δε μπορεί να συγκριθεί με την καλύτερη μαρίνα ή το καλύτερο ξενοδοχείο...
Η μισή μαγεία του ναυτικού τουρισμού, είναι η αρόδου διανυκτέρευση σε γραφικά κολπάκια, αν και οι περισσότεροι φίλοι μου, που έχουν σκάφος, διαφωνούν με αυτή την άποψη και προτιμάνε να πιάνουν λιμάνι... Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Οπως προτιμάει ο κάθε ένας...
 Κολώνα Κύθνου ( photo αρχείου )
Με το που είδαμε στους μετεωρολογικούς χάρτες, να υποχωρεί το κίτρινο χρώμα και να έρχεται το βαθύ πράσινο, σηκώσαμε την άγκυρα και ξεκινήσαμε για Σέριφο, στην οποία θα κάναμε μια διανυκτέρευση. Η Σέριφος, διαθέτει ίσως ένα από τα χειρότερα λιμάνια που έχω δέσει, μιας και είναι και μικρό και επικίνδυνο, αφού δεν προστατεύει απόλυτα από τον καιρό… Με τα χίλια ζόρια, κατόρθωσα να τρυπώσω σε μια θέση στο εσωτερικό του λιμανιού, που κάπως προστάτευε καλύτερα από το κύμα.  Εκεί ήταν που λυπήθηκα και ένα μικρό ιστιοπλοϊκό, το οποίο δεχόταν ανελέητα τα πηρά του κύματος, μιας και είχε κάνει το λάθος να πλαγιοδετήσει στον ντόκο. Αντε να κλείσεις μάτι, με αυτές τις συνθήκες. Όχι ο καπετάνιος. Αυτός πρέπει να φυλάει καραούλι… Για τους επιβαίνοντες μιλάω…
 Αφού διανυκτερεύσαμε στη Σέριφο και συναντήσαμε κάτι φίλους, την επόμενη βάλαμε πλώρη για η πλώρη Αντίπαρο, στην οποία θα κάναμε μια μικρή στάση για ανεφοδιασμό καυσίμου, πιο πολύ για να μετρήσω την κατανάλωση, παρά από ανάγκη… Αλλωστε, η επόμενη στάση θα ήταν η Σχοινούσα, που τον ανεφοδιασμό σε βενζίνη, δεν τον έλεγες και εύκολη υπόθεση. Την περίοδο που έλαβε χώρα το ταξιδιωτικό, γινότανε με μπιτόνια με φυσική ροή, οπότε καλύτερα να υπάρχει αρκετό καύσιμο στις δεξαμενές, χωρίς να παραβλέπουμε φυσικά και τη μεγάλη διαφορά στο κόστος βενζίνης που υπάρχει στα απομακρυσμένα μικρά νησιά…
Για την ιστορία, η κατανάλωση με γεμάτα ρεζερβουάρ καυσίμου και νερού ( βενζίνη 400 λίτρα και 100 νερό ), δυο άτομα πλήρωμα, φουλ φορτωμένο το σκάφος με αποσκευές διακοπών κλπ, κυμάνθηκε στο 1,25 λτ / νμ. Φουλάραμε στην Αντίπαρο και συνεχίσαμε για Σχοινούσα και Κουφονήσια.  To φουσκωτό αρόδου στη Σχοινούσα
Ο καιρός στο Ικάριο, ήταν αρκετά φορτωμένος, με ανέμους έντασης 5 και 6 τοπικά μποφόρ, με αποτέλεσμα τα 50 ναυτικά μίλια που μας χώριζαν από την Πάτμο, να μην αποτελεί εύκολη υπόθεση.  Ανω Κουφονήσι. H καπετάνισσα με φόντο τα γαλανά νερά στο Πορί
 Λίγη αξυρισιά, δεν κάνει κακό... Γίνεται καπετάνιος χωρίς γενάκι ;
Όταν σε ανοιχτή θάλασσα, επικρατούν αυτές οι συνθήκες και μάλιστα στο Ικάριο, που φημίζεται για το μένος του προς τους ναυτικούς, δε θεωρώ σοφό να πιάνεις πόλεμο με τα κύματα και ειδικά όταν έχεις τον καιρό στη μάσκα, που γίνεται πολύ επικίνδυνος.  Ετσι λοιπόν, απολαύσαμε τη γαλήνη των μικρών Κυκλάδων για 2-3 ημέρες, στις οποίες όπως φαίνεται βασιλεύει άλλος Θεός. Μπορεί στα ανοιχτά να έχει 7 bf, αλλά στη Σχοινούσα, στα Κουφονήσια, την Ηρακλειά, η θάλασσα θα είναι σχεδόν αρυτίδιαστη... 15 Αυγούστου όμως, ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής, έγινε το... θαύμα !!! Για μια ημέρα, ο καιρός έπεφτε στο Ικάριο στα 3 bf και από την επόμενη φόρτωνε και πάλι αισθητά…
 Στον κόλπο της Σχοινούσας
Τη σιωπή του πρωινού, έσπασε η βρυχηθμός της μηχανής, που ξύπναγε τα 250 άλογα και τα καλούσε να καταβροχθίσουν βενζίνη. Το πλάνο ήταν να επισκεφτούμε την Πάτμο για λίγες ημέρες και στη συνέχεια να καταπλεύσουμε στους Αρκιούς.  Το λιμάνι της Πάτμου από ψηλά
Ο καιρός ήταν πραγματικά απολαυστικός. Από αυτές τις ημέρες που λες, δώσε μου βενζίνη και άσε με να ταξιδεύω… Θα σε πάω όπου και αν μου ζητήσεις… Σπάνιες δηλώσεις για το Αυγουστιάτικο Αιγαίο… Υστερα από περίπου δυο ώρες πλεύσης σε μια απίστευτη θάλασσα, χωρίς να βάζω στην εξίσωση, μια στάση που κάναμε για ψάρεμα, σε μια μεσοπέλαγη ξέρα στη μέση του πουθενά, δέναμε στο λιμάνι της Πάτμου. Για την ιστορία, όσον αφορά στο ψάρεμα, που ανάφερα παραπάνω, παρά τις προσδοκίες και τις ευνοϊκές συνθήκες, το όνειρο για φρέσκο ψάρι, ναυάγησε… παταγωδώς !!! Εντύπωση μου έκαναν τα πανέμορφα τουρκικά ξύλινα ιστιοφόρα, που είχαν κατακλύσει το λιμάνι, με τις τεράστιες κόκκινες σημαίες με το μισοφέγγαρο επάνω…  Αν και δε με θεωρώ εθνικιστή, ύστερα από τα γεγονότα των τελευταίων ετών και τις γαλάζιες πατρίδες που ονειρεύονται οι φίλοι γείτονες, το θέαμα αυτό δε μπορώ να πω πως με χαροποίησε ιδιαίτερα…
Οι Αρκιοί από το λιμάνι της Πάτμου, απέχουν μόλις 10 ναυτικά μίλια. Μια απόσταση, που μεταφράζεται, σε λιγότερη από μισή ώρα πλεύσης με καλές συνθήκες.
Ετσι λοιπόν, με έντονη την ανάγκη για πραγματικές διακοπές, που ακούνε στο όνομα, γαλήνη και ηρεμία, ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε τους Λειψούς, τους Αρκιούς, τον Μάραθο και τα γύρω νησάκια.    Ωραίοι οι Λειψοί, αν και δε μπορώ όμως να πω πως με ενθουσίασαν. Τους επόμενους προορισμούς όμως, πραγματικά τους ερωτεύτηκα !!! Στους Αρκιούς…
Ακόμα θυμάμαι το περίεργο αίσθημα γαλήνης που ένιωσα, όταν έδεσα στο λιμάνι των Αρκιών και πάτησα το πόδι μου στον ντόκο. Μια απίστευτη ηρεμία, ένα αίσθημα γαλήνης και ένα τοπίο, που δε θύμιζε σε τίποτα τα πολύβουα λιμάνια των άλλων νησιών…  Το βλέμμα έπεσε στη γλίστρα του λιμανιού. Μια πολύ όμορφη ταμπελίτσα, με αρκετά μεγάλη δόση χιούμορ, προειδοποιούσε τους απρόσεκτους, πως η γλίστρα… γλιστράει !!! Και επειδή το κείμενο είναι στα Αγγλικά, ένα ανθρωπάκι να φέρνει τούμπες, αποτελούσε τη μετάφραση για τους μη αγγλομαθείς…     Στην άκρη του λιμανιού, σε μια προστατευμένη λιμνούλα, συναντάμε το δεύτερο καραβοστάσι του νησιού, σε μικρογραφία. Κάθε λογής μικρά πολύχρωμα σκαφάκια, κάνουν την εμφάνιση τους. Αραγε σε τί θάλασσες θα έχουν ταξιδέψει τα μυαλουδάκια μικρών παιδιών, όταν θα έπαιζαν με αυτά...
 Το μοναδικό μελανό σημείο των Αρκιών, αποτελεί η χωματερή, η οποία βρίσκεται στην πλαγιά του βουνού, αριστερά από το λιμάνι. Όχι μόνον μια θλιβερή εικόνα για το ίδιο το νησί, όσον αφορά την αισθητική του και την πρώτη εικόνα που λαμβάνει ο επισκέπτης, αλλά από τους τόνους σκουπιδιών και τις μολυσμένες μύγες, κινδυνεύει ακόμα και η υγεία των ανθρώπων.  Είχα σταματήσει ανοιχτά του λιμανιού να ψαρέψω, όταν δέχθηκε πραγματική επίθεση από μύγες, η οποίες τσιμπούσαν το δέρμα και επειδή ήταν και μολυσμένες, μου δημιούργησαν πληγές στα πόδια και έντονο κνησμό. Τόσο, που χρειάστηκε να ζητήσω ιατρική φροντίδα στην Πάτμο και να λαμβάνω για αρκετές ημέρες φαρμακευτική αγωγή…
    Τηγανάκια Αρκιών
 Πάμε όμως στα ευχάριστα και στον Top προορισμό του νησιού, που δεν είναι άλλος από τη μαγευτική παραλία Tηγανάκια, με τα τιρκουάζ νερά και το μικρό fjord που δημιουργείται ανάμεσα στου Αρκιούς και τη βραχονησίδα Αβάπτιστο.
Τα Τηγανάκια βρίσκονται στα νότια των Αρκιών και εάν δε γνωρίζεις το μέρος, μπορείς εύκολα να το προσπεράσεις, αφού τα γύρω νησάκια λειτουργούν ως φρούριο του καλά κρυμμένου μυστικού…
 Βέβαια για να είμαστε ακριβείς, δε θα το λέγαμε και μυστικό, αφού δεκάδες είναι τα σκάφη που κατακλύζουν τα νερά, μιας και αποτελεί ιδανικό αραξοβόλι, προδίδοντας ετσι, τη θέση της τεράστιας φυσικής πισίνας, που σε καλεί στην αγκαλιά της...
Ρίξαμε άγκυρα και βουτήξαμε στο νερό. Η αίσθηση εκπληκτική, με το περιβάλλον να θυμίζει έντονα Ιόνιο. Ανεβήκαμε στο φουσκωτό, κάναμε ένα καφεδάκι και χαζεύαμε τους τρελαμένους τουρίστες, που έκαναν ενθουσιασμένοι βουτιές από τουριστικό καΐκι.
   Εάν δεν έχετε λοιπόν δικό σας σκάφος, υπάρχει η δυνατότητα είτε να νοικιάζετε κάποια βάρκα, είτε να επιλέξετε να επισκεφτείτε το μέρος, με κάποιο από τα τουριστικά που διοργανώνουν εκδρομές.
Είχαμε σκοπό να κάνουμε τον περίπλους του νησιού, μιας και ο καιρός επέτρεπε να καβαντζάρουμε και τα βορινά κομμάτια, έτσι λοιπόν, σύντομα αφήναμε πίσω μας τα Τηγανάκια…
 Ρίξαμε τη βοηθητική μηχανή και διασχίσαμε την ακτογραμμή ανατολικά, έως το λιμάνι, κάνοντας συρτή αφρού για κάποιο τονάκι ή άλλο περαστικό ψάρι...
 Δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον, άξιο αναφοράς, αν και το άγριο τοπίο με τα απόκρημνα βράχια και τα γεράκια στις κορυφές, έχει και αυτό τη δική του ομορφιά…
Λιμνάρι Αρκιών
 Στα μέσα του νησιού ανατολικά, βρίσκεται η παραλία Λιμνάρι.
Πρόκειται για έναν απομακρισμένο κολπίσκο, ο οποίος έχει και λίγα δέντρα για σκιά. Σίγουρα το τοπίο, θα αποζημιώσει τον επισκέπτη.
Από εκεί και πέρα και έως το λιμάνι, δε μπορώ να πω πως συναντήσαμε κάτι άλλο, άξιο λόγου...
  Αν βρεθείτε στους Αρκιούς ή σε κάποιο άλλο κοντινό νησί, στις 23 Αυγούστου, μην παραλείψετε να πάτε στο πανηγύρι που οργανώνεται στο λιμάνι και για το οποίο μάλιστα, καταπλέουν και τουριστικά σκάφη από τα γύρω νησιά.
 Αν και δεν είναι το παραδοσιακό πανηγύρι, όπως αυτά της κοντινής Ικαρίας, αλλά αποτελεί περισσότερο μια καλή ευκαιρία να στηθεί ένα ωραίο γλεντάκι, να δουλέψουν και τα καταστήματα του οικισμού, εντούτοις είναι σίγουρο πως θα περάσετε υπέροχα, πίνοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας…
   Μαγικό ηλιοβασίλεμα, έξω από το λιμάνι των Αρκιών...
Εάν ήσαστε από αυτούς τους περίεργους τύπους, που βλέπετε ομπρέλες και ξαπλώστρες στην παραλία και βγάζετε σπυράκια, επειδή προτιμάτε τα απόμερα υπήνεμα κολπάκια με γαλαζοπράσινα νερά, τότε μην παραλείψετε να γυρίσετε και τα υπόλοιπα κοντινά νησιά, όπως το Μάραθο και την Αγρελούσα.
Στο τελευταίο νησάκι ήταν, που αποφάσισα να κάνω και μια βουτιά για ψαροντούφεκο. Ποιός θα μπορούσε άραγε να φανταστεί, πως σε ένα ακατοίκητο ερημονήσι, θα έβρισκα σε ακτίνα 500 μέτρων, όχι ένα, αλλά δύο οικοδομικά καρότσια, πεταμένα εκεί στην ησυχία του μπλέ…
 Πραγματικά κάποιες φορές, είναι να απορείς με την ασυνειδησία κάποιων ανθρώπων…
Επέλεξα επίτηδες να κλείσω το ταξιδιωτικό, με αυτές τις απογοητευτικές εικόνες. Αν ισχύει πως η γεύση μένει πάντοτε στην τελευταία μπουκιά, τότε ίσως αυτή η άσχημη εικόνα, μας αφυπνίσει και μας κάνει να σεβαστούμε περισσότερο το περιβάλλον που ζούμε…
 Και όμως. Στον εικονιζόμενο κόλπο, έχουν πετάξει ακόμα και οικοδομικά καρότσια !!!
Όχι να μην πετάμε οικοδομικά καρότσια, αλλά ούτε καν το αποτσίγαρο από τα τσιγάρα. Κάτι που δυστυχώς το βλέπω συνεχώς…
Μετά το κλείσιμο…
Είπαμε κλείνουμε το ταξιδιωτικό, αλλά δε θα σας άφηνα χωρίς θάλασσα… Οι ημέρες της επιστροφής, σύντομα έφθασαν, κατεβάζοντας αυλαία, σε μια ακόμη περιπέτεια. Να μην αγκομαχήσουμε λίγο στον υγρό στίβο μάχης ;
Βλέπετε, η καλοσύνη που έκανε η θάλασσα για δυο ημέρες, κοντά στον Δεκαπενταύγουστο, δεν κράτησε για πολύ, με την επιστροφή να είναι λίγο υγρή… Απολαύστε τα πλάνα από την επιστροφή μας προς το Λαύριο και καλού κακού απομακρύνετε το πληκτρολόγιο μην τυχόν βραχεί και βραχυκυκλώσει…
Σε αυτό το video, στο ενδέκατο δευτερόλεπτο, θα δείτε και το γιατι πρέπει να ήμαστε πάντοτε σε εγρήγορση όταν τιμονεύουμε το φουσκωτό. Να κοιτάμε πάντοτε εκεί που θέλουμε να πάμε, γιατι διαφορετικά θα πάμε εκεί που κοιτάμε...
Εχω τοποθετήσει τη κάμερα στο rolbar και από το κινητό, ενεργοποιώ να αρχίσει η εγγραφή. Πατάω το record στην οθόνη, αφήνω χαλαρά τη συσκευή στη θήκη και δίνω γκάζι να πλανάρω, χωρίς να αντιληφθώ έγκαιρα το κύμα που έρχεται από δεξιά μου, αφού είχα το βλέμμα μου στην οθόνη και όχι στη θάλασσα...
Οταν αντιλήφθηκα το κύμα, ήταν πλέον αργά, με αποτέλεσμα σε κλάσματα του δευτερολέπτου να σκάσει με ορμή επάνω στα μπαλόνια, κάνοντας μας πραγματικά μούσκεμα και γυρνώντας το σκάφος στο πλάι για αρκετές μοίρες, λες και driftaroume με χειρόφρενο...
Καλό είναι που και που να παίρνουμε το μάθημα μας, ώστε να θυμόμαστε πως με τη θάλασσα δεν παίζεις...
Παναγιώτης Μερεντίτης / Organic Life
Σου αρέσει το organiclife.gr ; Θα το εκτιμούσαμε εάν μας το έδειχνες με ένα LIKE …
|
