|
Θυμάστε τον Ιζνογκούντ ; Το βεζίρη που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη ; Ε λοιπόν τα συγκεκριμένα κόμικς μου έρχονται στο μυαλό παρατηρώντας τα πολιτικά δρώμενα στη χώρα μας. Ο χαλίφης είναι ο Παπανδρέου και οι Ιζνογκούντ (is no good) όλοι οι υπόλοιποι, εσωκομματικοί αντίπαλοι και αντιπολιτευόμενοι. Για την Ελλαδίτσα θα ενδιαφερθεί κανένας ; Μόνο για την καρέκλα ;
Γιατί τόσο κακό για το δημοψήφισμα ; Αποτελούσε μονόδρομο για να κοπάσουν οι εντάσεις…
Προσωπικά αν και απογοητευμένος από τους πολιτικούς, στη συγκεκριμένη περίπτωση τάσσομαι υπέρ του Παπανδρέου για το δημοψήφισμα. Αποτελούσε γενναία απόφαση, ώστε να αναλάβει ο κάθε ένας τις ευθύνες του και να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Ύστερα από τα τελευταία γεγονότα με τις παρελάσεις, διαπίστωσε ότι η κατάσταση κινδύνευε να εκτροχιαστεί. Οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης, η αντιπολίτευση έγινε επιθετική, ο λαός επαναστάτησε. Όλα αυτά φυσικά εκ του ασφαλούς. Ενώ δηλαδή είχαμε εξασφαλίσει τα δάνεια, ενώ καταφέραμε να κερδίσουμε κούρεμα του χρέους…
Έπρεπε λοιπόν με κάποιον τρόπο να σταματήσουν όλες αυτές οι εντάσεις. Ο μοναδικός τρόπος ήταν το δημοψήφισμα. Γιατι, ελάτε τώρα, μη μου πείτε ότι πίστευε κανείς ότι το ποσοστό που θα ψήφιζε κατά της δανειακής σύμβασης θα ξεπερνούσε το 10-15% ; Στο κάτω κάτω ότι και να γινότανε, ως πολίτης θα ήθελα να αποφασίζω εγώ για εμένα και όχι κάποιοι καρεκλοκένταυροι οι οποίοι κληρονομούν της εξουσία από πάππου προς πάππου και μάχονται μεταξύ τους σαν τα κοκόρια.
Τελικά όλοι το ήθελαν το δάνειο…
Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις, κάποιος σώφρον παρατηρητής μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα, ότι τελικά όλοι ήθελαν τη δανειακή σύμβαση. Τί και αν κάποιοι πολιτικοί κόπτονταν υποτίθεται για το δημόσιο συμφέρον και εκ του ασφαλούς έβγαζαν κραυγές εναντίωσης ; Oταν τέθηκε το ζήτημα δημοψηφίσματος, (μηδενός εξαιρουμένου όπως σήμερα αποδεικνύεται )πανικοβλήθηκαν. Εχει γούστο να μην πάρουμε τα λεφτά τρομοκρατημένοι αναρωτήθηκαν. Το δημοψήφισμα αποτελούσε μια πολύ καλή ευκαιρία να πέσουν οι μάσκες. Να αποφασίσει ο λαός για το μέλλον του, να αναλάβουμε όλοι μας τις ευθύνες μας.
Ας υποθέσουμε ότι δε μιλάμε για την Ελλάδα, αλλά για κάποια εταιρεία. Από τη στιγμή που η επιχείρηση δεν παράγει και για να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα της, αναγκάζεται να της χορηγούνται συνεχώς δάνεια, ενώ το μέλλον της χαρακτηρίζεται δυσοίωνο.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει…
Συνεχίζει η εταιρεία να λαμβάνει δάνεια για όσο της χορηγούνται, ώστε να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα της. Προσοχή όμως: Τους όρους τους θέτει ο δανειστής. Ο δανειζόμενος πρέπει να υποθηκεύσει την περιουσία του και να παίξει με τους όρους της τράπεζας. Δε γίνεται να έχουμε και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Δε γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά…
Οι υπάλληλοι από την άλλη, αντί να αρχίσουν τις απεργίες ή τη λευκή αποχή σαμποτάροντας την ανάπτυξη της εταιρείας, πρέπει επιτέλους να στρωθούνε στη δουλειά και να αρχίσουν να παράγουν. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δεν είναι παραγωγικοί, σημαίνει πως πρέπει να έρθουν στη θέση τους κάποια ικανότερα στελέχη, τα οποία πρέπει να σταματήσουν να βάζουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο και επιτελούς να συνεργαστούν για το κοινό καλό, επιτέλους να αρχίσουν να εργάζονται.
Οι πελάτες της εταιρείας, πρέπει να αρχίσουν να πληρώνουν τις οφειλές τους, ώστε το ταμείο σταδιακά να γεμίσει και να μπορέσει να πληρώνει τους μισθούς των υπαλλήλων της και τις δανειακές υποχρεώσεις της, χωρίς να έχει ανάγκη από επιπλέον δάνεια.
Το διοικητικό συμβούλιο αλλά και οι υφιστάμενοι αυτών, πρέπει να σταματήσουν τις ρεμούλες, τις μίζες και επιτέλους να εργαστούν για το καλό της εταιρείας.
Μόνο εάν όλα τα παραπάνω γίνουν πράξη, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα η επιχείρηση να ανακάμψει. Διαφορετικά η πτώχευση είναι μαθηματικά βέβαιη.
Παραληρήστε τώρα τη λειτουργία της παραπάνω εταιρείας με αυτή της Ελλάδας και ας αναλογιστούμε τί γίνεται στη χώρα μας. Εάν συνεχίσουμε έτσι, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας ; Φυσικά και όχι…
Προσωπικά θα πρότεινα:
- Κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την παραδειγματική τιμωρία αυτών που τα έφαγαν. Είναι πολύ
εύκολο να βρεθούν. Και φυσικά δε νοείται παραγραφή…
- Να αρχίσουμε να πληρώνουμε τους φόρους μας. Ειδικά κάτι επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες, δικηγόροι, γιατροί κλπ...
- Οι δημόσιοι υπάλληλοι να αρχίσουν να εργάζονται. Αρκετά την άρμεξαν την αγελάδα όλα αυτά τα χρόνια. Εάν κρίνω από τον κύκλο μου, μόνο ένα 20% από τους δημόσιους υπάλληλους εργάζονται πραγματικά. Οι υπόλοιποι δε θέλετε να σας πω τί κάνουνε. Όπου υπάρχουν υπεράριθμοι εργαζόμενοι, με αποτέλεσμα να μην έχουν αντικείμενο εργασίας, να μετατεθούν σε υπηρεσίες που έχουν ανάγκη από προσωπικό.
- Το δημόσιο πρέπει να αρχίσει να δουλεύει στα πρότυπα του ιδιωτικού φορέα. Ο παραγωγικός πληρώνεται καλά, ο λιγότερο ικανός λιγότερο και ο ανίκανος δυστυχώς ακόμα ψάχνει για δουλειά…
- Επιτέλους πρέπει να έρθει η ανάπτυξη. Σωστές επενδύσεις και ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Πολλά ακόμα μπορούν αν γίνουν, αλλά δε χωράνε όλα σε αυτές τις γραμμές…
Αποτελώ έναν πολίτη ο οποίος θεωρεί ή έστω ελπίζει πως στο κοινοβούλιο προδότες δεν υπάρχουν. Ακράδαντα πιστεύω όμως πως υπάρχει πληθώρα ανίκανων εκπροσώπων του λαού, εάν κρίνω από τα αποτελέσματα. Φταίμε φυσικά και εμείς με τη ψήφο μας. Στηρίζουμε οικογενειοκρατίες και ανεπάγγελτα άτομα ή τηλεοπτικούς αστέρες. Ακόμα χειρότερα δεν πάμε καν να ψηφίσουμε τους εκπροσώπους μας. Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να λουστούμε τις επιλογές μας.
Ο Organic Life σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πολιτικό site. Ως ένας αγανακτισμένος Έλληνας, όχι μόνον όμως με τους πολιτικούς, αλλά και με τη νοοτροπία κάποιων πολιτών, θέλησα να καταθέσω την άποψη μου, μιας και δεν άντεξα να σιωπώ και να μένω αμέτοχος στις εξελίξεις.
Θέλετε και εσείς να δημοσιεύσουμε την άποψη σας, να ακουστεί και η δική σας φωνή ; Στείλτε μας στο
This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it
την ενιπόγραφη θέση σας και εμείς στην περίπτωση που δεν περιέχει υβριστικούς χαρακτηρισμούς θα την αναρτήσουμε. Πιθανόν να ανοίξουμε και μια νέα στήλη με τίτλο απόψεις...
Παναγιώτης Μερεντίτης.
Επιστροφή στην ενότητα ενδιαφέροντα
|
