| Με ποιον τρόπο οι γιαγιάδες εξέλιξαν το ανθρώπινο είδος; |
 Μια σειρά από προσομοιώσεις σε υπολογιστές έρχονται να προσφέρουν νέα μαθηματική υποστήριξη στη λεγόμενη «υπόθεση της γιαγιάς».
Δηλαδή τη θεωρία ότι οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν περισσότερα χρόνια σε σχέση με τους συγγενείς τους, τους μεγάλους πιθήκους, επειδή οι γιαγιάδες βοήθησαν καθοριστικά στην ανατροφή των εγγονιών τους.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου της Γιούτα των ΗΠΑ Κρίστεν Χοουκς, αναφέρουν ότι «ο ρόλος των γιαγιάδων υπήρξε το αρχικό βήμα για να γίνουμε αυτό που είμαστε».
Οι μαθηματικοί υπολογισμοί του νέου μοντέλου δείχνουν ότι με λίγη αρχική βοήθεια από τις γιαγιάδες -και άσχετα με το μέγεθος του ανθρώπινου εγκεφάλου- τα ζώα που έχουν αρχική διάρκεια ζωής όπως οι χιμπατζήδες, εξελίσσονται μέσα σε λιγότερο από 60.000 χρόνια έτσι ώστε να αποκτήσουν την κατά πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής των ανθρώπων.
Ενώ οι θηλυκοί χιμπατζήδες σπάνια ζουν μετά την περίοδο ανατροφής των παιδιών τους (συνήθως πεθαίνουν κοντά στην ηλικία των 30 ετών), στο ανθρώπινο είδος οι γυναίκες ζουν επί δεκαετίες μετά την ανατροφή των απογόνων τους.
Σύμφωνα με τις νέες προσομοιώσεις, χάρη στη φροντίδα των παιδιών από τις γιαγιάδες -κάτι στο οποίο ξεχωρίζουμε από τους πιθήκους- τα παιδιά που φθάνουν στην ενηλικίωση, ζουν πολλά περισσότερα χρόνια, κάτι που παρατηρείται ήδη στους κυνηγούς-συλλέκτες. Σήμερα, οι χιμπατζήδες φθάνουν στην ενηλικίωση σε ηλικία 13 ετών και μετά κατά μέσο όρο ζουν για άλλα 15 έως 16 χρόνια, ενώ οι άνθρωποι στις ανεπτυγμένες χώρες σήμερα ενηλικιώνονται περίπου στα 19 και ζουν κατά μέσο όρο άλλα 60 χρόνια.
Η «υπόθεση της γιαγιάς» διατείνεται ότι όταν οι γιαγιάδες βοηθούν στη ανατροφή των εγγονιών τους, οι μητέρες (δηλαδή οι κόρες τους) είναι σε θέση να γεννήσουν περισσότερα παιδιά σε μικρότερα χρονικά διαστήματα.
Καθώς αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών που γεννιούνται, εκείνες οι λίγες γυναίκες που έζησαν αρκετά, ώστε οι ίδιες να γίνουν γιαγιάδες, είχαν περισσότερες ευκαιρίες να περάσουν τα γονίδια της μακροζωίας σε περισσότερους απογόνους τους και, κάπως έτσι, τελικά αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων.
 Η «υπόθεση της γιαγιάς» προτάθηκε για πρώτη φορά το 1997 από τους αμερικανούς ανθρωπολόγους Κρίστεν Χόουκς, Τζέημς Ο'Κόνελ και Νίκολας Μπλέρτον.
Η θεωρία συζητείται από τότε κατά πόσο είναι σωστή. Μια κριτική έως τώρα ήταν ότι δεν διέθετε ένα μαθηματικό-βιολογικό μοντέλο να την στηρίζει, κάτι που πλέον ισχυρίζεται ότι αποτελεί η νέα μελέτη.
Η εν λόγω ανθρωπολογική θεωρία προέκυψε από επιτόπιες παρατηρήσεις των ερευνητών, στη δεκαετία του ΄80, σε φυλές κυνηγών-συλλεκτών της Τανζανίας, όπου ήταν αισθητός ο σημαντικός ρόλος των γιαγιάδων.
Σύμφωνα με τη Χόουκς, στις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν στην Αφρική πριν από 2 εκατ. χρόνια, μια μητέρα δεν μπορούσε να αποκτήσει το επόμενο παιδί της, αν προηγουμένως δεν είχε διασφαλίσει τη διατροφή του υπάρχοντος – και εδώ υπεισήλθε ο ζωτικός ρόλος των γιαγιάδων που ανέλαβαν να βρίσκουν τροφή για τα εγγόνια τους.
Σου αρέσει το organiclife.gr ;
Θα το εκτιμούσαμε εάν μας το έδειχνες με ένα LIKE…
|
