Η διάσωση. Μια παράξενη θαλασσινή ιστορία με πολύ κύμα, χειμώνα στη Μακρόνησο |
![]() Η διάσωση. Μια παράξενη θαλασσινή ιστορία στη Μακρόνησο, με πολύ κύμα, στη μέση του χειμώνα...
Ηταν 16 Ιανουαρίου του 2011, με τις μετεωρολογικές προβλέψεις, να κάνουν λόγο την προηγούμενη ημέρα, για κατάσταση θάλασσας 3 - 4 bf, που την επόμενη θα φόρτωνε σε 7 bf βοριά. Ετσι λοιπόν, είχα πάρει το φουσκωτό να πάω μια βόλτα - όντως με πολύ καλή θάλασσα - και αργά το απόγευμα, σχεδόν με το νύχτωμα, επέστρεφα να δέσω στο λιμάνι του Βρωμοπουσίου.
Τη στιγμή που έμπαινα στο λιμάνι, έπεφτε από τη γλίστρα ένα φουσκωτό με τρία αγόρια και δυο κορίτσια. «Που πάνε βραδιάτικα αυτοί, με τέτοιο κρύο» σκέφτηκα, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία.
Την επόμενη ημέρα το πρωί, χάλαγε ο Θεός τον κόσμο, με τη θάλασσα να έχει δείξει τα αφρισμένα κατάλευκα δόντια της.
Ετσι λοιπόν, κατέβηκα προς το μεσημεράκι στο λιμάνι, με σκοπό να βγάλω έξω το σκάφος και να το μεταφέρω στο parking.
Φτάνοντας στη γλίστρα, μου έκανε εντύπωση πως το αυτοκίνητο με την παρέα που είχα δει από την προηγούμενη με το βράδιασμα να σαλπάρει, ήταν ακόμα εκεί. «Περίεργο, δεν γύρισαν ακόμα αυτοί ; » αναρωτήθηκα, καθώς πήγαινα προς το φουσκωτό που ήταν δεμένο στο ντόκο.
![]() Βλέποντας τον καιρό να έχει φορτώσει, είπα να κάνω μια σύντομη βόλτα, να παίξω λίγο με το κύμα και στη συνέχεια να το βγάλω έξω.
Την ώρα που έλυνα τον κάβο, βλέπω ένα αυτοκίνητο να σταματάει μπροστά μου και να μου κάνει σινιάλο ο οδηγός του.
Κατεβαίνουν 4-5 άτομα και ένας από αυτούς με ρωτάει -Μπαίνεις μέσα ; -Ναι του απαντάω -Είναι ο γιος μου στη Μακρόνησο μου λέει και έχει αποκλειστεί μαζί με μια παρέα και δε μπορεί να γυρίσει γιατι χάλασε ο καιρός. Προσπάθησε 2-3 φορές να βγεί, αλλά ξαναγύρισε πίσω. Είναι και κάτι κορίτσια στην παρέα που φοβούνται και δεν έχει και πολύ βενζίνη… -Καλά του λέω. Θα πάω εγώ να τους φέρω. Φέρε μου ένα μπετόνι βενζίνη να έχω μαζί μου αφού δεν έχουν αρκετά καύσιμα, μη τυχόν και χρειαστεί. -Να έρθω και εγώ μαζί ; -Όχι, θα πάω μόνος μου του απάντησα, λέγοντας μια δικαιολογία. Εσείς πηγαίντε φέρτε μου μόνο καύσιμα για τα παιδιά… Η αλήθεια είναι πως όσο ευχάριστη και εάν είναι η πλεύση με φουσκωτό σε καλές συνθήκες θάλασσας, τόσο κουραστική και ελαφρώς επικίνδυνη μπορεί να γίνει εάν χαλάσει ο καιρός. Και όταν το πλήρωμα δεν είναι συνηθισμένο να πλέει σε παρόμοιες συνθήκες, ειδικά μάλιστα εάν κάποιο μέλος πανικοβληθεί, τότε η κατάσταση μπορεί να γίνει πάρα πολύ επικίνδυνη. Για όσα λιγότερα άτομα είχα λοιπόν να ανησυχώ, τόσο καλύτερα ήταν και ας μη ξεχνάμε, πως σε περίπτωση ατυχήματος, ο καπετάνιος είναι υπεύθυνος για το πλήρωμα που φέρει. Πέραν όμως αυτού, καλό είναι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα να επιβιβάζονται όσο το δυνατόν λιγότεροι επιβάτες, ώστε να έχουν χώρο και να μπορούν να στηριχτούν καλύτερα προς αποφυγή κάποιου ατυχήματος. Υστερα από λίγη ώρα, ο πατέρας του παιδιού επέστρεψε με τα καύσιμα και εγώ έβαλα πλώρη για τη βόρεια Μακρόνησο και την παραλία Αγελάδες. Με μικρή ταχύτητα πλεύσης, προσέγγισα τον κόλπο που είχαν αποκλειστεί τα παιδιά, τα οποία είχαν ενημερωθεί από το κινητό και με περίμεναν επάνω στο δικό τους σκάφος.
Το δικό τους ήταν 4,5 μέτρα, ενώ το δικό μου ήταν 6. Αν και η διαφορά του 1,5 μέτρου φαντάζει μικρή, εντούτοις στη θάλασσα, η διαφορά σε πλεύση, χώρους και ασφάλεια είναι η μέρα με τη νύχτα.
Επιβίβασα τα 3 από τα 5 άτομα στο δικό μου και σύστησα στον καπετάνιο του δεύτερου φουσκωτού, να με ακολουθεί από πίσω, ώστε να ανοίγω και να σπάω το κύμα και να βρίσκει ο ίδιος λίγο καλύτερες συνθήκες θάλασσας.
Σύντομα βγήκαμε από τον κόλπο και άρχισαν τα… όργανα.
Το κύμα φρέσκο, ερχότανε από τη δεξιά μας μπάντα, με τα κορίτσια να με ρωτάνε εάν είμαστε ασφαλείς και εάν θα πνιγούμε. Εγω τους έκανα χαβαλέ και έλεγα αστεία, ώστε να τους φύγει το άγχος. Το τελευταίο που θες σε τέτοιες συνθήκες, είναι να πανικοβληθεί το πλήρωμα…
Το ένα χέρι ήταν συνεχώς στο τιμόνι και το άλλο στη μανέτα του γκαζιού, προσπαθώντας να κάνω όσο πιο ομαλή γίνεται την πλεύση.
Στον κάβο της Μακρονήσου η θάλασσα ήταν πολύ άσχημη ( δυστυχώς δεν υπάρχουν πλάνα, αφού ήταν αδύνατο να τιμονεύω και να βιντεοσκοπώ ταυτόχρονα ), αλλά όσο απομακρυνόμασταν από το νησί και προσεγγίζαμε τις ακτές της Αττικής, οι συνθήκες βελτιώνονταν αισθητά.
Όταν πλέον η θάλασσα είχε πέσει αρκετά ( συγκριτικά με πριν ), έβγαλα την video camera που είχα ευτυχώς ξεχάσει στο ταμπούκι από την προηγούμενη και τράβηξα μερικά πλάνα, με σκοπό να κάνω λίγο πλάκα και να ηρεμήσει το πλήρωμα, που δεν ήταν συνηθισμένο να ταξιδεύει με τέτοιο καιρό.
Με το που έβγαλα την κάμερα, θυμάμαι τη μια κοπέλα να λέει ανακουφισμένη: «Αφού τραβάει video δεν κινδυνεύουμε». Μια κίνηση λοιπόν που αποδείχτηκε σωστή, ώστε να μεταφέρει το μήνυμα πως όλα είναι καλά και… χαλαρά. Ενώ λοιπόν αρχικά, τα πλάνα που τραβήχτηκαν είχαν άλλο σκοπό, σήμερα λέω πάλι καλά που είχα αυτή την ιδέα, γιατι έτσι έχω στην κατοχή μου και μπορώ να μεταφέρω και στους υπόλοιπους ωραίες εικόνες, από μια από τις πιο παράξενες ιστορίες του θαλασσινού μου βίου. Ο καιρός λοιπόν είχε μαλακώσει αισθητά, με αποτέλεσμα να έχω τη δυνατότητα με το ένα χέρι να κρατάω το τιμόνι και με το άλλο να κρατάω την κάμερα.
Ενώ έβλεπα το δεύτερο φουσκωτό να με ακολουθεί όπως του είχα πει, ξαφνικά κάνει δεξιά και απομακρύνεται από την πρύμνη μου.
«Που πάει ο τρελός είπα από μέσα μου » και συνέχισα τη βιντεοσκόπηση. Σε λίγα δευτερόλεπτα, ήρθε ένα μεγάλο κύμα που σήκωσε στον αέρα το φουσκωτό σχεδόν σε γωνία 90 μοιρών, με κίνδυνο να το αναποδογυρίσει. Ευτυχώς προσγειώθηκε ομαλά και έχοντας πάρει το μάθημα του ξαναγύρισε στην ασφάλεια της πρύμνης μου. Μάλιστα το γεγονός αποτυπώθηκε και στην κάμερα χαρίζοντας έτσι μια πολύ ωραία και έντονη σκηνή. Δυστυχώς τότε δεν είχαν κυκλοφορήσει ευρέως οι ψηφιακές μηχανές με την πολύ καλή ποιότητα εικόνας, οπότε τα πλάνα χάνουν σε ανάλυση.
Επιπροσθέτως η βιντεοκάμερα που είχα, δεν ήταν αδιάβροχη, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να χαλάσει από το νερό που έπεφτε πάνω της. Ετσι λοιπόν σύντομα την έκλεισα και την έβαλα πάλι πίσω στη θέση της. Αλλωστε τον σκοπό της το είχε ολοκληρώσει. Πλέον δεν υπήρχε φόβος στο πλήρωμα…
Προσεγγίζοντας το λιμάνι του Βρωμοπουσίου, ο καιρός πλέον είχε κόψει αισθητά. Εκείνη τη στιγμή ( φαίνεται στα πλάνα που είναι σταματημένο το σκάφος ), το κόκκινο φουσκωτό έμεινε από βενζίνη.
Τους έδωσα το μπετόνι με καύσιμο που είχα μαζί μου και ένα λάστιχο, ώστε να μεταγγίσουν μια ποσότητα και να ξαναλειτουργήσει η μηχανή.
Όταν ήμασταν στη Μακρόνησο στην ασφάλεια του κόλπου που πρωτοσυνάντησα την παρέα, είχα ρωτήσει τον καπετάνιο μου εάν του φθάνει η βενζίνη για να βγει έξω και μου είχε απαντήσει θετικά.
Όταν όμως έχει κύμα, η κατανάλωση ανεβαίνει ραγδαία και μπορεί να κάψεις ακόμα και τη διπλάσια ποσότητα σε lt / μίλι, από ότι σε καλές συνθήκες θάλασσας, με αποτέλεσμα το σκάφος να μείνει μεσοπέλαγα.
Ευτυχώς που το καύσιμο εξαντλήθηκε όταν είχαμε προσεγγίσει την ακτή που ο καιρός είχε κόψει. Δε ξέρω εάν είχε συμβεί ένα μίλι πριν ή ακόμα χειρότερα στο Κάβο της Μακρονήσου που το κύμα ήταν τεράστιο, τι έκβαση θα είχε αυτή η περιπέτεια…
Σύντομα μπαίναμε και τα δυο σκάφη ασφαλή στο λιμάνι δίνοντας σε όλα τα πληρώματα το μήνυμα πως με τη θάλασσα δεν παίζεις. Εάν όμως θες να το κάνεις, τουλάχιστον πάρε τα… μέτρα σου !!!
Το πιο παράξενο όμως στην ιστορία, δεν είναι το κύμα, το φουσκωτό ή η πλεύση σε άσχημες συνθήκες, αλλά το τι πραγματικά έκανε χειμωνιάτικα μια παρέα 5 παιδιών, βράδυ, σε ένα ακατοίκητο νησί…
Αυτή ήταν λοιπόν και η ερώτηση μου όταν πατήσαμε το τσιμέντο του ντόκου.
-Σας είδα εχθές το βράδυ που φεύγατε. Τι κάνατε βραδιάτικα στη Μακρόνησο ; -Πήγαμε με σκοπό να διανυκτερεύσουμε σε μια σπηλιά που έχει, μου απάντησαν, στέλνοντας με πραγματικά αδιάβαστο !!! Για την ιστορία, τελικά το βράδυ που σήκωσε καιρό, η σπηλιά κατακλείστηκε από νερό, με αποτέλεσμα τα 5 γυναικόπαιδα, να τη βγάλουν 15 Ιανουαρίου, με πολύ κρύο, έξω στην… παραλία !!!
Τελικά όταν είσαι στην εφηβεία και το αίμα βράζει, δεν πολύ κολλάς σε… τέτοιες λεπτομέρειες.
Παναγιώτης Μερεντίτης
Σου αρέσει το organiclife.gr ;
Θα το εκτιμούσαμε εάν μας το έδειχνες με ένα LIKE…
|